Pierwszymi po wakacyjnej przerwie omawianymi książkami na spotkaniu miedzichowskiego DKK były “Moskwa Noir” oraz “Petersburg Noir” autorstwa Julii Goumen i Natalii Smirnovej. Prezentowane dwa tomy są jednym z wielu części projektu „noir” ― serii zbiorów mających aspiracje zaprezentować „mroczne oblicza światowych metropolii”, jak czytamy na obwolucie. Tytułowy noir to styl, którym została formalnie zastąpiona rodzima, rosyjska czernucha.
„Moskwa Noir” jest zbiorem opowiadań, które zebrały dwie rosyjskie pisarki: Natalia Smirnowa i Julia Goumen. Opowiadania podzielono na cztery części: Zbrodnia i kara, Martwe dusze, Ojcowie i dzieci, Wojna i pokój.
Bohaterami są zboczeńcy, prostytutki, nauczyciele, uczennice i robotnicy, a łączy ich tylko jedno- mieszkają w Moskwie. Czytelnik spotyka straszliwe zbrodnie w imię pieniędzy oraz ludzi pozbawionych duszy. W większości opowiadań po ciemnych ulicach Moskwy snują się przeciętni ludzie, wciągnięci w świat przestępczy, biedni i bogaci, zdolni, naiwni i cwaniacy. Wszystkie te opowiadania pokazują Moskwę jako mniej turystyczną, piękną, cukierkową, ale jak najbardziej autentyczną.
Danuta Liszkowska
wrzesień 2017
Moskwa, Petersburg- miasta duże, piękne, gdzie widać bogactwo, a wszystko poukładane jak trzeba. Tak mogłoby się wydawać.
Po przeczytaniu „Moskwa Noir” i „Petersburg Noir” przekonujemy się, że jeśli zejdziemy trochę ze ścieżki dla turystów to zobaczymy inny świat. W tym świecie prawo nie obowiązuje lub jest nagminnie łamane i dzieją się rzeczy niesamowite, złe, smutne. W opowiadaniach są przedstawiane ciemne strony życia w tych metropoliach. Zaskakujące jest to, że autorami są pisarze rosyjscy, którzy w wartkiej fabule przedstawili portrety miast od innej, ciemniejszej strony, ale są ciekawe.
Tych książek nie czytałam by odpocząć, zrelaksować się. Mimo to uważam, że warto poznać ciemne, mroczne strony miast, znanych z luksusu, przepychu, bogatej historii. Przyznaję, że jest to obraz przygnębiający. Rosja nie jest wyjątkiem, w każdym kraju są miasta z ciemnymi zaułkami i ludźmi tam żyjącymi.
Arleta Migdałek
wrzesień 2017
